Zorgplicht van de gemeente

Onlangs stond er een artikel in de Gelderlander over mensen met problematische schulden die door de (door hun gemeente) ingeschakelde schuldhulpverlener nog verder in de problemen kwamen. Lange wachttijden, verkeerde of vergeten betalingen, een slechte bereikbaarheid en op de koop toe een onbeschofte behandeling. De mensen die er slachtoffer van zijn, zijn nog verder in de problemen gebracht en zijn vaak de wanhoop nabij.

Gemeente Gennep maakte gebruik van deze commerciële dienstverlener. En ook in Gennep zijn mensen slachtoffer geworden. Deze mensen gingen er terecht vanuit dat zij zich bij hun gemeente konden melden met hun klachten over de beroerde hulpverlening, maar vonden geen gehoor.

Mijn fractiegenoot Joy Hillebrand en ik zijn vaak met deze mensen in gesprek geweest. We hoorden schrijnende verhalen van wanhopige mensen. We hebben dit natuurlijk ook steeds gemeld bij het college van B&W en de gemeenteraad. “Mensen, er gaan dingen heel erg fout!” Steeds werden we weggehoond met de opmerking: “Bewijs maar dat het fout gaat.” Terwijl diezelfde politici en bestuurders vol bleven houden dat het in Gennep allemaal goed ging en dat aan alle wettelijke verplichtingen werd voldaan.

De wethouder dacht dat hij ervan uit kon gaan dat alles goed ging, zo zei hij in het artikel. Dus geen luisterend oor, empathie of onafhankelijk klachtenbureau. En bovenal geen menselijke maat. We krijgen dit soort meldingen helaas niet alleen van mensen in de schuldhulpverlening. Ook in de Wmo en de Jeugdzorg gaan dingen verkeerd. Vaak met dezelfde wanhoop als gevolg.

Eerlijk is eerlijk. Vaak gaat het ook goed. Maar niet altijd. Als je als gemeentebestuur durft te erkennen dat dingen fout kunnen gaan, dan kun je ook zorgen dat het opgelost wordt voordat mensen totaal de vernieling in zijn geholpen. Wettelijke zorgplicht, dus.

Luc Brouwers, PvdA